Drugim wyjazdem na jaki poszło nam pojechać na szczeblu drugoligowym była eskapada do Wejherowa na mecz z miejscowym Gryfem, ekipą wyrażającą silne ciągoty do Arki Gdynia i będącą jej FC. Zbiórka wyznaczona na godzinę 12 (mecz rozgrywany o 18) miała uchronić nas przed spóźnieniem na miejsce. Długi weekend, korki na autostradzie a także kraksa w której brały udział 3 auta skutecznie tamowały ruch na drodze. Jednakże warto też wspomnieć po raz kolejny o plejadzie osób, które zapisują się na autokar a potem beztrosko, nie informując nikogo, nie przychodzą sobie na zbiórkę olewając całą resztę fanatyków. Na takie osoby dosłownie brak słów. Koniec końców do autokaru przesiada się część osób, które planowały jechać autami, tak więc z miejsca ruszamy w sile nabitego autokaru oraz kilku samochodów. Z racji wspomnianych wcześniej utrudnień zjeżdżamy na wysokości Starogardu z autostrady i kontynuujemy podróż drogami krajowymi w myśl zasady ‘’lepiej jechać wolno, ale jechać, niż stać co rusz w korku”. Po drodze dobijają do nas załogi kilku spóźnionych aut, na miejscu jesteśmy chwilę po 18, na sektorze jest już część osób, które zdecydowały się pokonać cały dystans autostradą a także delegacja Widzewa, której dziękujemy za wsparcie. Warto wspomnieć, że stadion Gryfa położony jest na lesistym wzgórzu, na które to nie dał rady podjechać nasz ultranowoczesny autokar, przez co ostatnie kilometry drogi pokonujemy na pieszo.
Pod samym stadionem na nasz widok tubylcy rzucają serpentyny na murawę oraz zaczynają ‘’wojowniczo nas” wyzywać. Pod bramą czeka nas jeszcze szczegółowa kontrola przeprowadzana przez smutnych panów, następnie żmudna weryfikacja listy przez ochroniarzy, po czym pojedynczo wpuszczany jesteśmy na sektor gości. Warto wspomnieć jeszcze o cenie biletu dla gości, która wynosi 20 złotych. Są to chyba jedne z droższych biletów na boiskach drugoligowych.
W klatce melduje się w komplecie w 25 minucie spotkania, jest nas około 80 osób. Wywieszamy 4 flagi – Elanowcy, śp. Mucha, Ekipa Wyjazdowa oraz Gniewkowo on tour. Dopingujemy dosyć przeciętnie, kilkukrotnie wdając się w wymianę uprzejmości z gospodarzami. Jeżeli już jesteśmy przy tym punkcie, warto i wspomnieć nieco o miejscowych ananasach. Marka jaką jest Elana Toruń zawsze działa mobilizująco na autochtonów, nie inaczej było i tym razem. Frekwencja na stadionie dopisała, około stówki miejscowych wspieranych przez Gwardię Koszalin utworzyło młyn i dopingowało swoją drużynę, ekscytując najbardziej podczas szeregu anemicznych wyzwisk pod naszym adresem. Oprócz wspomnianych wcześniej serpentyn w drugiej połowie zaprezentowali także oprawę składającą się ze średnio czytelnego transa o treści „ŻYJEMY WIECZNIE” do którego na sektorze wylądowała sektorówka z podobizną kościotrupa ubranego w garniak. Następnie zaprezentowali piroszoł, w skład którego wchodziły na przemian race, czarne świecie dymne, a następnie znowu kilka tur odpalonych świeczek. Nie można nie wspomnieć tutaj o panicznie uciekającej piknikowej części trybun tubylców, gdy przed ich oczyma stanął czarny dym ze świec dymnych. Wysoka frekwencja na stadionie, huczna oprawa, na którą fundusze zbierane były zapewne od dłuższego czasu, zaproszeni goście (bo oprócz Gwardii obecni byli inni współplemieńcy w postaci Kaszubii etc), większa ilość bluzgów przeciwko nam niż przyśpiewek sławiących swój klub skwitowane zostało przez naszą grupę głośnym – PRZYSZLIŚCIE CHAMY, BO DZISIAJ MY TUTAJ GRAMY!
Tak czy siak miło w końcu jeździć po miejscowościach, gdzie nawet małe klubiki wystawiają młynki, ultrasują, a nawet szczytem odwagi jest dla nich szukanie słownych zaczepek!
Na miejscu w Toruniu meldujemy się koło 23, przez całą drogę towarzyszy nam dyskoteka. Gwoli obowiązku wspomnimy jeszcze o wyniku. Przegrywamy to spotkanie 3:1 po dosyć słabej grze naszych piłkarzy. Nie ma co jednak się załamywać, liczymy że to tylko chwilowa słabość i powrócimy na właściwe tory.